Huzuru arıyorum...
Mutsuzluğumun başkentinde
Belki zor bir uğraş benim ki
Farkındayım...
Gerçekler içinde düşlerimle kalakaldım
Rüyalarımda hayaller görür oldu kalbim
Bir umudu umut etmeyi
Umut eder oldum...
Bir umutsuzluk ki bende ki
Her daim huzursuz eden beni…
Huzuru arıyorum,
En kalabalıklarında yalnız olmayı arzuladığım
Sensizliğimin başkentinde
Bir köşesine saklanamadığım koca şehirde
Bir sana uzak dururken evrenin merkezinde
Bir sana özlem duymak acıtırken
Bir sana aşık olmak kadar sarsan
Bir seni sevmek kadar mutlu eden
Bir seni bir bilmekten başka bir şey
Bilmezken...
Huzuru arıyorum, belki de...
Huzura bir yolculuk bu anlattıklarım
Peki huzur ne? ya da nerede?
Kelimeler düğümlenirken boğazımda
Suskunluğuma karışıyor göz yaşlarım
Hıçkıramıyorum, ağlarken sırf suskun olmak için
Bir şeylere ya da birilerine isyan etmek
Ya da bir şeyleri suçlamak
O kadar kolay ki sen yokken...
Huzuru arıyorum,
Huzur sana yakınken çok yakınımdaydı
Hatırlıyorum
Bir o zaman hissetmiştim varlığını
Bir o zaman rahat uyumuştum,
Sen kolarımda gözlerime bakarken
Ve şimdi özlerken gözlerini
Ve gözlerine hasret gözlerime bakarken
İşte o zaman anlıyorum ne kadar sevdiğimi...
