Birine benzemekti derdimiz
Sahip olduklarını sevmedi kimse
Ve elinde olmayanın peşine düştü bazen
Bazen saçmalamak mantıklı geldi
Bazen de mantık saçmalamayı yendi
Ya da sevgi diye bir şey çıktı bazen
Veya adına aşk dedikleri sihirli bir hadise
Bazen bir mucize oldu hiç beklenmedik bir anda
Ve herkes aslında başka bir şeye hazırlanıyordu
Kıyafetler bile giyilmişti, şıkır şıkırdı herkes
Sırf ardımda bırakabilirim diye 3-5 gün mutlu olmaktı
Ya da mutlu taklidi yapmak gibi bir şey
Gülmemişti, hissetmemişti daha önce
Korkuyordu sevmekten, sevebilmekten
O daha düz yaşamayı severdi, düşünmeden
Konuşmadan, susarak ve gömerek başını toprağa
Bir gün bir el değdi, tüyleri diken diken oluverdi
Parmak uçlarında uçuvermeye başladı kalbi
Hiç bilmediği, görmediği bir dünya vardı önünde
Nasıl olsa gideceğim dedi kadın,
Ama üzmek de istemiyordu adamı
Git, dedi gelme.
Ve sakın ha deli adam beni sevme...
adam deliydi, malumunuz,
Yine mi sevdi ne?
Her zaman ki gibi pişman olacaktı herkes
Başına, sonuna, sondan sonrasına
Ve önden öncesine, hepsine
Hani bazen koşarken aniden durmak gerekir
Durmaya çalıştığınızda yalpalarsınız
Dengeniz alt üst olur ya
Kadın farkına varmıştı, iş boka sarıyordu artık
Ve zaman, gitme zamanı çok yaklaşmıştı
Hatta o an veda ediyorlardı
Daha doymadan sarıldılar, sonu yoktu
Çünkü yollar ayrıydı
Adam; gitme dedi
Kadın başka şansım yok.
Ama kadın unutmak istemiyordu.
Onlarca kiloluk bedenlerde bulunun
23 gr ağırlığındaki ruhunu bulmuştu belki de
Saklamak istedi onu
İyi bir yer aradı, ama en yanlış yere sakladı
Alenileşti, çirkinleşti herşey
Kadın çok üzüldü, adamlar da...
Her şey bir adamın yüzünden oldu
Olan bitene sebep verdiği ruhu sanıyordu
Bir gün geldi, uzaktan geldi hem de..
Gün saydı, şafak saydı adam
Bitiyor dedi, hasret
Kadın geldi ve herşey bitti...
Şimdi kadın adamın fazlalığının
Adam kadının fazlalığının
Kadın kendi eksikliğinin
Adam kendi eksikliğinin peşine düştü
Belki şu an ki zaman diliminde
En zoru da buydu.
Kadın yalnız kalmak
Adam onsuz yaşamamak istiyor
Kadın hiç yalnız kalmamış
Adamsa yıllardır yalnızlıktan bıkmıştı
Tencere kapağını bulmuştu
Ama yemeğin atesi, yeterli değildi
Pişmemişti, hissetmemişti.
Ruh kaybolmuş, dedik ya
Kadın ruhu yanlış yere gönderdi.
İçinde saklamak yerine
Bir kum tanesine dönüştürüp çöle attı
Ve şimdi her şeyi, en başından daha mantıklı
Daha duygusal ve daha olabilirliği ile düşünmeliydi
Çünkü ciddiye almamıştı
Ve şimdi her zaman ki gibi
Süper kahramanı sevmekten korkma vaktiydi...
