Basit

Bazen her şey çok basit geliyor
Anlıyor gibi oluyorum
Ayrıntılarına takılmadan
Basitçe düşünüyorum her şeyi
Herkesi
Sonra bir zaman geliyor
Ayrıntılar basitlikleri zorlaştırıyor
Karmaşıklaştırıyor
Karmaşıklık hayatın doğası mı?
Yoksa doğanın felsefesi mi çözemiyorum
Kafam daha çok karışıyor
Her şey birbirine geçiyor
Birbirinden kurtaramıyorum
Birbirinden ayıramıyorum
Bağımsızlaştıramıyorum
Özgürleştiremiyorum kendimi
Soyutlayamıyorum
Ayrı düşünemiyorum
Tepeden bakamıyorum hayata örneğin
Değerlerin değerlendirmesini yapamıyorum
Sonra bir zaman geliyor
Her şey yoluna girer gibi oluyor
Karmaşık beynim karmaşıklığıyla kalıyor
Karmaşıklı içinde bir düzen kurmaya çalışıyor beynim
Karmaşa düzenim oluyor
Ve her düzende karmakarışık oluyorum
Düzen benim karmaşıklığımı dengeleyemiyor
Şimdi düşünüyorum da
Karmaşık olan benim beynim mi?
Yoksa hayatın ta kendisi mi?
Bu sorunun cevabı birçok şeyi netleştirebilir
Emin değilim
Aslında düzene karşı olan benim gibi geliyor.
Ama etrafıma bakıyorum da
Düzen neredeyse benim.
Her şey, herkes
Farklı bir biçim almış
İnsanlıktan çıkmışız çoğumuz örneğin
Ben mükemmellik çabasındayım
Yeni doğanlar insan olma çabasında…

Dünyayı aydınlatacak gücüm var
Farkındayım da.
Işığım olacak biri lazım
Sanırım haklısın
Şimdi farkına varıyorum?
Sen eş deyince aklım kabullendi
Yaratana öykünüyorum ben
“O” olmaya çalışmışım yıllardır
Kimseye muhtaç olmamaya
Kimseden etkilenmemeye
Herkesi etkilemeye çalışmışım
Yeni farkına varıyorum bunun
O kadar saçma gibi geliyor ki
Ve bir o kadar mantıklı
Mantığım almıyor beni
Bense mantığımın sularından çıkamamışım
Işığım ama güneşlere muhtacım
Ne desem nasıl desem
Bilemiyorum
Üzülüyorum ama ağlayamıyorum
Bazen böyle 2 damla akıyor
Gözlerimden
Kaldırım taşlarına düşüyor kalbimin
Bedenim parça pinçik oluyor
Hüzün doluyorum gece olunca
Sabahı görememekten korkuyorum
Uyuyamıyorum
Ama uyuyamıyor olmam korkumdan değil
Ölmekten hiç değil
O'na hasret ölmekten
Bir kez görmeden
Bir kez öpmeden ölmekten

itaat ederim…